Like Live Like
The Fast
Can I take a photo with you?
I am in a peaceful place
Before the fire extinguish
I am so sorry about your son
I am a kindness person
Just a minute please
Step away!
Stop crying
I am so sad
Trust me
I am really sleeping
I wanna die
Push push!!!
Smile!!!
Push the like if you love
I am fine, Thank you.
Hang on!
Don’t scare me
R.I.P.
Nooooooooo!
I’ll call you later
Go never back
Sleep never wake
No resurrect
No escape)
About This Project
“Like Live Life”
By Lampu Kansanoh
12 February – 17 March 2019
ARDEL Gallery of Modern Art (Boromrachachonnanee Road)
Looking back when the communication is limited and the wait is normal, I do not quite remember the last time I waited for something for so long. I remember waiting for hours to catch a slow minibus to the phone booth so that I could call my friends or boyfriends. I even waited for the mail, not knowing if anyone would send me anything. There was only silence resonated with my loud thoughts while I was strolling around the house since I could not watch cartoons on TV because of the blackout.
Now we are at the point where the whole wide world has become the World Wide Web. It has shrunk to the size of your palm and everything can be done with the tip of your fingers. The loneliness has disappeared as we know more people more easily, so easy that one can build a relationship that lasts shorter than the life expectancy of a mosquito. We never wait for long. We are interested and prioritize the world in our smartphone more than the world around us. We want the world to accept what we do even if it is bogus. We laugh and cry with it, barely listening to what the person in front of us is saying.
It has been 20 years and I cannot recall the wait and the silence at that time. Right now, everyone including me is enjoying the show of the virtual world where truth and calculated deception are mingled. Nonetheless, it leaves us happiness that we wholeheartedly embrace although it is just for a flitting moment.
By Lampu Kansanoh
http://www.ardelgallery.com/exhibitions-ardel-gal-detail.php?en&id=e51
“ชอบก็ไลค์ ใช่ก็แชร์”
โดย ลำพู กันเสนาะ
วันที่ 12 กุมภาพันธ์ – 17 มีนาคม 2562
หอศิลป์ร่วมสมัยอาร์เดล (ถนนบรมราชชนนี)
ในยุคที่การสื่อสารนั้นช่างยากลำบากและการรอคอยเป็นเรื่องธรรมดา ฉันเองก็จำไม่ได้แล้วว่าเคยรอคอยอะไรได้นานมากขนาดไหน จำได้ว่าเคยรอรถสองแถวหวานเย็นประจำหมู่บ้านอยู่หลายชั่วโมง แลกกับการนั่งไปที่ตู้โทรศัพท์หน้าหมู่บ้านเพื่อใช้โทรหาเพื่อนบ้าง คนรักบ้าง หรือแม้กระทั่ง รอจดหมายที่ไม่รู้ว่าจะมีใครส่งมาจากไปรษณีย์บ้าง มีเพียงความเงียบและเสียงความคิดที่ดัง ในขณะที่เราต้องชมนกชมไม้คนเดียวในเวลาที่บ้านไฟดับและดูช่องเก้าการ์ตูนไม่ได้
จนกระทั่งเราเดินทางมาถึงวันที่โลกกว้าง ๆ มันแคบลง แคบจนเล็กเท่าฝ่ามือ เราได้ทุกอย่างเพียงใช้แค่ปลายนิ้ว ความเงียบเหงานั้นหายไป เรารู้จักคนมากและง่ายขึ้น ง่ายจนกระทั่งสามารถสร้างความสัมพันธ์ที่มีอายุสั้นกว่ายุง เราไม่เคยรอคอยอะไรได้นาน เราสนใจและให้ความสำคัญกับโลกที่อยู่บนหน้าจอโทรศัพท์มากกว่าคนที่อยู่ข้าง ๆ เราต้องการให้โลกยอมรับในสิ่งที่เราทำ แม้กระทั่งในเรื่องที่ไม่เป็นความจริงก็ตาม เราหัวเราะและร้องไห้กับมัน และแทบจะไม่ได้ฟังด้วยซ้ำว่าคนตรงหน้าเรากำลังพูดอะไร
20 ปีผ่านไป ฉันเองก็จำการรอคอยและความเงียบเหงาเหล่านั้นไม่ได้เช่นกัน ตอนนี้สิ่งที่เราทุกคนรวมถึงตัวฉันกำลังสนใจ คือ การแสดงบนโลกเสมือนจริง ที่เราต้องการสร้างภาพที่จริงบ้าง ปลอมบ้าง แต่นั่นก็ทำให้เรามีความสุขได้ แม้จะไม่ยั่งยืนก็ตาม
โดย ลำพู กันเสนาะ
http://www.ardelgallery.com/exhibitions-ardel-gal-detail.php?en&id=e51